Ken Lee

όλα τα λεφτά, το ύφος της τύπισας όταν λέει ότι το τραγούδι ήταν στα Αγγλικά!!!
Τουλίπου ντίμπου ντάτσιου

μια όμορφη ιστορία

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες. Το κρεβάτι του βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει κι αυτός έξω από το παράθυρο.

Οι άντρες κατέληξαν να μιλούν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα, ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικό του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η αγάπη του για την ζωή μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας, μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, ευχόταν μέσα του να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο. Άρχισε να αποστρέφεται τον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

Ένα πρωινό, ενώ οι δυο συγκάτοικοι είχαν προ πολλού σταματήσει να μιλιούνται, σε μια επίσκεψη της η νοσοκόμα βρήκε στο δωμάτιο τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

Ο άλλος άντρας ζήτησε να μετακινηθεί εκείνος στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος. Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του για να σηκωθεί και να ρίξει μια ματιά έξω. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !

Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε:

-Πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραφε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;

Και η νοσοκόμα του απάντησε :

-Ω θεέ μου... δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.


Εάν ζούμε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό μας για το τι έχουν οι άλλοι, πιθανότατα θα χάσουμε την χαρά του να γίνουμε αποδέκτες αυτών που οι άλλοι θέλουν να μας δώσουν.

Συμφωνητικό ελεύθερης συμβίωσης.

Σαν υποθετικά ελεύθερος άνθρωπος που είμαι, επιλέγω ελεύθερα ας πούμε, να συζήσω με κάποια ή με κάποιον άλλον. Από την στιγμή που θα υπογράψω συμφωνητικό που θα καθορίζει υποχρεώσεις και ευθύνες, πόσο ελεύθερη θα παραμείνει η συμβίωση?

Η ελευθερία εξ ορισμού πάει περίπατο, προφανώς η «ελεύθερη» συμβίωση είναι κάποια μορφή γάμου χωρίς γάμο.

Γάμος πάντως δεν είναι. Διαζύγιο δεν υφίσταται, απλώς καθορίζονται εκ των προτέρων οι υποχρεώσεις των υποτιθέμενων ελεύθερα συμβιούντων.

Εν κατακλείδι, το συμφωνητικό συμβίωσης εξασφαλίζει την ελευθερία μας να χάσουμε την ελευθερία της συμβίωσης εκτός γάμου.

Από την άλλη, έχει κάποια λογική. Συμβιώνεις με κάποιον άλλον άνθρωπο, και μετά από κάποια χρόνια προσφοράς ο ένας στον άλλον, τον πετάς σαν στυμμένη λεμονόκουπα… Που πας ρε Καραμήτρο? Οι άλλοι που παντρεύτηκαν θα πλερώνουν, κι εσύ θα την βγάζεις ζάχαρη? Πέρνα από το ταμείο κι εσύ.

Ο νόμος απαγορεύει την διγαμία. Το γιατί, δεν το έχω ποτέ καταλάβει.
Αν και ο Θεός δεν τραβούσε ζόρια με τους διάφορους πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης που είχαν κάμποσες γυναίκες, η θρησκεία από κάποια στιγμή και μετά θεώρησε ως κακό την απόκτηση δεύτερης γυναίκας. Ακόμα και αυτός, μας πρόδωσε.
Όμως, κανένας δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να συμβιώνω ελεύθερα με περισσότερες της μιας...

Αφού λοιπόν η ελεύθερη συμβίωση δεν αποτελεί γάμο, προφανώς μπορώ να συμβιώσω ελεύθερα με 2, 3 ή και περισσότερες γυναίκες!!!

Μπορώ επιτέλους να νομιμοποιήσω το χαρέμι μου?
Την πρώτη, την παντρεύτηκα, αλλά τις επόμενες τις έχω (αναγκαστικά) αστεφάνωτες, κι όταν μια μέρα αποδημήσω για αλλού, μακριά από τον μάταιο τούτο κόσμο, θα μπορέσω άραγε να εξασφαλίσω και τις υπόλοιπες ως ελεύθερα συμβιούσες μαζί μου?

Κι επειδή η γυναίκα μου για λόγους αρχής και ισότητας, έχει κι αυτή τους γκόμενους της, κι όλοι μαζί σαν ελεύθεροι κατά τα άλλα άνθρωποι συμβιώνουμε και αλληλο-εκγαμιζόμαστε, θα μπορούσαμε άραγε να υπογράψουμε ένα σύμφωνο ομαδικής ελεύθερης συμβίωσης? Δηλαδή, ο Αντώνης, ο Μιχάλης και ο Περικλής, συμβιώνουμε με την Πιπίτσα, την Κικίτσα και την Αϊσέ, με τους κάτωθι όρους:
Ο Αντώνης θα πηδάει την Πιπίτσα και την Κικίτσα, αλλά θα τον τρώει από τον Περικλή, που θα πηδάει και τον Μιχάλη, ο οποίος με την σειρά του θα ρίχνει ένα μανίκι την εβδομάδα στην Αϊσέ, που θα χαϊδεύεται κάθε Τρίτη –Πέμπτη -Σάββατο με την Πιπίτσα ενώ θα παίρνει μάτι η Κικίτσα.
Όποιος παραβεί τους όρους αυτούς, θα λύεται αυτομάτως η ελεύθερη συμβίωση όλων, τα δε παιδιά που θα προκύψουν όσο διαρκεί η συμβίωση, θα χρεώνονται όλα στον Μιχάλη, για να καταφέρει ένας εξ ημών να θεωρηθεί πολύτεκνος και να πάρουμε φτηνό αμάξι.

Ε?

Επέστρεψα κουρασμένος και προβληματισμένος

Τι έκπληξη!!!
Μέσα σε ένα μήνα, προχώρησαν τα εξής:
Ανοίχτηκαν τρύπες για να περάσουν τα δυο τιμόνια, μπήκαν μπούσες κλπ, ανοίχτηκε και από πάνω το άνοιγμα για να μπει η λαγουδέρα ανάγκης, προχώρησε το εσωτερικό του σκάφους, κλπ.

ω ρε πούστη

που έχω μπλέξει, ο μαλάκας!!!



Μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις...
Κοίταξα την φωτογραφία μου, την ώρα που επισκεύτηκα το σκάφος, και διάβασα χίλιες λέξεις βλέποντας μόνο την φάτσα μου!!!

Μια στάση να κατέβω ρε παιδιά, δεν θέλω άλλο... Πως θα βρω την έξοδο εκτάκτου αναγκης?

What news of “the new yacht”?

The news is not the best. The yacht was supposed to be ready June of 2006, because of some changes we made to the layout of the interior in order to make it more functional. This brought the completion date to the end of September 2006.
Due to the technical difficulties and delays with this project, the builder has run over budget by at least 50%. The builder’s poor finances have also been a hindrance in the timely progress of the construction. Recognizing that the yacht is well worth the extra cost, we have decided to finance the compleation of the yacht ourselves and with indispensable help of our Italian associate Luigi Zambon, we are back on track. The hull and deck has been ready a year now. A large part of the internal wood work is ready. The yacht started has wider and longer version of the “Lizzy 42”. The mold was modified to suit the new special requirements. The original plan was for the yacht to be capable of accommodating 8 in three cabins and the saloon area. She was also going to have three heads, one with wheel chair access. This left very limited space for other vital areas of the yacht like the galley, chart table, storage space for all the equipment the yacht must carry and general comfort on-board. Always bearing in mind that the yacht is designed for universal use, including “wheelchair sailors”. The changes, we have made to the design, limit the number of berths on board. The yacht will now have two double cabins and three berths in the saloon area. The heads are now two, one of which has full wheelchair access. This uses as much space as a double cabin on most yachts. Part of the third cabin and head has been used to enlarge the galley and provide and a large storage area when the yacht is cruising or an extra berth when racing. Showers have been modified so the tray is self draining and the surfaces are all easier to clean and maintain. A holding tank will be added in the saloon behind the seating to handle the waste from both heads. The galley has been enlarged in order to offer more functionality and accessibility. Due to the beamy aft section we have opted for twin rudders. This also means that we will reduce the rudder draft to 1.5 meters. This will not compromise the yachts sailng performance but will make mooring in the Greek harbors a lot easier. (Rocks and boulders sticking out from the under water quayside). The yacht’s unique design features are too many to note here and they’re many more of them not fully addressed yet. If the work progresses according to plan the yacht may be ready for first sea trials September or October (2008). She will of course need a lot of testing and final adjustments in order to function to the high standard that we have grown to expect from a yacht of this kind. Due to the larger than planed costs, we do not feel that just the charter of this yacht will cover the initial capital outlay and we will be seeking funding from sponsors wishing to help us promote the concept of “sailing for all”. The yacht will start its first sailing season as a charter, sail training and racing yacht the early of 2009. Calendar for 2009 soon to be posted