θάθελα να σου πω:

Τελικά, οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι κάτι σαν την θρησκεία: Ο καθένας πιστεύει ότι του καπνίσει για τον άλλον και για την αξία της σχέσης του γενικότερα, και αρπάζεται από οποιαδήποτε δικαιολογία για να «αποδείξει» πίστη του!!!

Γι αυτό οι περισσότεροι θυμώνουν τόσο πολύ, όταν καταλήξει η σχέση εκεί που ακριβώς της άξιζε. Αισθάνονται προδομένοι γι αυτό που οι ίδιοι πίστευαν για τον άλλον, τελικά όμως την προδοσία δεν την κάνει ο άλλος, αλλά την προδοσία την έκανε εξ αρχής το ίδιο σου το μυαλό, η «πίστη» σου.

Λένε, πως οι σχέσεις κρίνονται από τον τρόπο που δυο άνθρωποι χωρίζουν. Είναι τόσο σωστό αυτό, αλλά δύσκολα γίνεται αντιληπτό τι θέλει να πει ο ποιητής. Μια σχέση καταλήγει σε ασυνεννοησία και θυμούς, ακριβώς επειδή ποτέ δεν υπήρξε πραγματική επικοινωνία μεταξύ του ζευγαριού. Ο καθένας βολευόταν με αυτό που πίστευε...

Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε κάποιος να ξεφύγει από αυτήν την μοίρα? Πως ένας τρίτος θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιον που βλέπει αυτό που θέλει (ή βολεύεται) να πιστέψει? Άλλωστε, ποιός είναι έμπειρος στις ανάγκες και στις επιθυμίες του άλλου? Και πως μπορεί να αποδεχτεί κάποιος ότι ένας τρίτος είναι δυνατόν να βλέπει περισσότερα από αυτόν τον ίδιο?

Βλέπεις κάποιαν «θεούσα», να είναι ήρεμη κι ευτυχισμένη γιατί πιστεύει στην μετά θάνατον δικαίωση για όσα τραβάει σε αυτήν την ζωή, πόσο την βοηθάς εάν την πείσεις (με έναν μαγικό τρόπο) ότι αυτά που πιστεύει είναι τρίχες?

Αντίστοιχα, βλέπεις κάποιον να είναι χαρούμενος γιατί νομίζει ότι έχει βρει το ταίρι του, και το ταίρι του τον έχει γραπώσει από τα αρχίδια και τον τραβάει κατά το δοκούν, αξίζει να τον ξυπνήσεις? Θα ξυπνήσει κάποια στιγμή, απότομα, και θα κατηγορεί τον άλλον γι αυτά που δεν ήταν, αλλά μέχρι τότε, θα κοιμάται ήσυχος, και θα ονειρεύεται ευτυχισμένος…

Η διαφορά με την θεούσα, είναι ότι πρέπει πρώτα να πεθάνει για να φανεί η αλήθεια, ενώ ο ερωτευμένος θα ξυπνήσει εν ζωή. Ο τρόπος που πιστεύουν είναι παρόμοιος, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι πότε προκύπτει η στιγμή της αλήθειας.

Η ζωή είναι το σύνολο των στιγμών που ζήσαμε, και οι ευτυχισμένες στιγμές είναι οι λιγότερες. Όταν ξυπνάς από τον λήθαργο, όταν αντιμετωπίζεις εν ζωή την αλήθεια, θα πρέπει να μπορείς να αξιοποιήσεις αυτήν την εμπειρία: Για όσα πάθαμε από τις προηγούμενες σχέσεις μας, ο μόνος υπεύθυνος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Για όσα θα πάθουμε στο μέλλον, από τους νυν και από τους επόμενους, πάλι εμείς θα φταίμε.

Ένας δρόμος για να βρούμε την αλήθεια μας, είναι η πραγματική και σε βάθος αυτοκριτική και η αυτογνωσία, οι προηγούμενες σχέσεις μας μπορούν να φανούν πολύ χρήσιμες για να ανακαλύψουμε ποιοί είμαστε τελικά, και η απελευθέρωση μας από τις παρωπίδες (όσο είναι δυνατόν) και τους παραμορφωτικούς φακούς μπορεί να βοηθήσει στις μελλοντικές μας σχέσεις.

Θα ήθελα να μπορούσα να σε βοηθήσω, αλλά δεν είσαι έτοιμος να με ακούσεις, και όταν θα είσαι έτοιμος, θα είναι πολύ αργά για να σώσεις ότι σώζεται. Ο χαμένος χρόνος, δεν ξαναγυρίσει, ούτε οι χαμένες ευκαιρίες ξαναπαρουσιάζονται.

Για τις παλιές αγάπες, μην μιλάς,
στα πιο μεγάλα θέλω, κάνουν πίσω,
δεν άντεξαν μαζί, και χάθηκαν μακριά,
κρυφτήκαν στις σπηλιές, χαμένων παραδείσων.