ο κλάδος μας πεθαίνει, κάτι πρέπει να κάνουμε...

Στην Ελλαδίτσα μας, ενοικίαση ιστιοπλοϊκού σκάφους σημαίνει ότι σε κάθε ναύλο που πραγματοποιούμε, κάποιος μεσίτης εισπράττει το 35-45% νταβατζηλίκι (σε κάποιες περιπτώσεις και το 50 ή 55%), χωρίς τιμολόγια, μαύρα και αφορολόγητα. Οι σπάνιες εξαιρέσεις που ένα μικρό μέρος της προμήθειας τιμολογείται, δεν αλλάζει την κατάσταση.
Σε κάθε περίπτωση, εκτός από τις δαπάνες συντήρησης, ασφάλισης και ελλιμενισμού, εκτός από τα λειτουργικά έξοδα (τσεκ ιν, τσεκ άουτ, καθαρισμοί, μεταφορές, κλπ), κάθε χρόνο το σκάφος χάνει ένα ποσοστό της αξίας του λόγω παλαιότητας, και όλοι όσοι ασχολούμαστε για τον άλφα ή τον βήτα λόγο με το επάγγελμα της ενοικίασης τουριστικών ιστιοπλοϊκών σκαφών, γνωρίζουμε πως στο τέλος της ημέρας, το κέρδος μας από την δραστηριότητα αυτή είναι ελάχιστο ή μηδενικό πολλές φορές.
Δεδομένου ότι τα σκάφη μετά την πάροδο 2-3 ετών θεωρούνται στην Ελλάδα παλιά, οι τιμές ενοικίασης πέφτουν καθώς και οι μέρες που μπορούν τα σκάφη να νοικιαστούν λιγοστεύουν δραματικά, ενώ το κόστος συντήρησης μεγαλώνει, η κατάσταση κάθε άλλο παρά δελεαστική είναι για να επενδύσει κάποιος στο κομμάτι αυτό του θαλάσσιου τουρισμού.
Τα πιο πάνω είναι γνωστά, και δεν χρειάζεται να αναλωθώ πιο πολύ στην ανάλυση αυτής της κατάστασης που όλοι την γνωρίζουμε…
Αναρωτιέμαι λοιπόν, εάν το υποτιθέμενο κέρδος μας (από την μη τιμολόγηση των πραγματικών μας εξόδων…) έπρεπε να φορολογηθεί, θα καθιστούσε όλη αυτήν την δραστηριότητα πολύ ζημιογόνα! Πως είναι δυνατόν στην Γαλλία, στην Ιταλία, στην Κροατία κλπ που δεν υπάρχει το ειδικό φορολογικό καθεστώς του νόμου 27/75, να υπάρχουν σκάφη προς ενοικίαση? Αυτοί πως κερδίζουν? Γιατί νοικιάζουν σκάφη? Δεδομένου ότι και οι μαρίνες είναι ακριβότερες εκεί, και κάποιες υπηρεσίες…
Μετά από συζητήσεις με Ιταλούς επιχειρηματίες, έμαθα πως… αυτοί πληρώνουν προμήθειες τάξης του 10%, που σπάνια φτάνουν στο 12,5% και ακόμα σπανιότερα στο 15% το οποίο θεωρείται οροφή! Επίσης, οι τιμές που αγοράζουν τα σκάφη είναι μικρότερες, διότι οι έμποροι παίρνουν μικρότερες προμήθειες, ενώ δεν έχουν και τα δικά μας κόστη μεταφοράς κλπ. Οι τόκοι των δανείων τους είναι μικρότεροι, και όλα μαζί, συντελούν στο να βγάζουν κέρδος οι συνάδελφοι μας στις χώρες αυτές.
Μέρος του πραγματικού κέρδους τους, καταλήγει στην Εφορία, και το υπόλοιπο στην τσέπη του πλοιοκτήτη, πράγμα που κάνει την δραστηριότητα εκεί πιο κερδοφόρα, από ότι είναι εδώ, ενώ το καθεστώς είναι αφορολόγητο (αυτοτελώς φορολογούμενο) στην χώρα μας!!!
Είναι παράδοξο, το σωματείο μας να μην κάνει τις απλές διαπιστώσεις που αναφέρω πιο πάνω, δεν καθορίζει έναν τιμοκατάλογο για τα σκάφη των μελών του, δεν καθορίζει τις μέγιστες προμήθειες που θα έπρεπε να πληρώνουμε στους μεσάζοντες, και δεν ενισχύει τις προσπάθειες να διαθέσουμε μόνοι μας τα σκάφη μας για ενοικίαση. Ο νόμος 27/75 μας έδωσε την ευχέρεια να βγάζουμε κέρδη, με σκοπό την ανάπτυξη του κλάδου, και τελικά ο μόνος κλάδος που αναπτύχτηκε, ήταν αυτός των μεσιτών!
Αλλά από την άλλη, είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό το παράδοξο, διότι η διοίκηση του σωματείου είναι τόσα χρόνια στα χέρια μεσιτών, στα χέρια ανθρώπων που η εκμετάλλευση σκαφών δεν είναι η κύρια πηγή του εισοδήματος τους, κλπ, και όχι στα χέρια αμιγώς πλοιοκτητών. Ένας μεσίτης που είναι και πλοιοκτήτης, έχει κάθε δικαίωμα να είναι μέλος του ΣΙΤΕΣΑΠ, αλλά δεν θα έπρεπε (κατά την γνώμη μου) να διοικεί το σωματείο, διότι είναι φυσικό να μην πάρει ποτέ αποφάσεις εναντίον της κύριας του εργασίας-πηγής εισοδήματος του. Ούτε η τακτική να τα πάμε καλά με όλους, μπορεί ποτέ να οδηγήσει τον κλάδο μας σε καλύτερες ημέρες.
Έβλεπα εχθές στις ειδήσεις, ένα θέμα για τους Ισπανούς γαλακτοπαραγωγούς, που επένδυσαν όλοι μαζί στην δημιουργία αυτόματων πωλητών φρέσκου παστεριωμένου γάλατος, προς ένα ευρώ το λίτρο, αντί να το πουλάνε στους μεσάζοντες προς 36 λεπτά το λίτρο. Έτσι, και το κέρδος τους θα αυξηθεί, και ο καταναλωτής θα αγοράζει σχετικά φθηνότερο γάλα.
Οι δικοί μας γαλακτοπαραγωγοί δεν παίρνουν ούτε 15 λεπτά το λίτρο, και αντί να οργανωθούν σαν τους Ισπανούς συναδέλφους τους, χύνουν το γάλα τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας… Στην γκρίνια είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης, στα έργα όμως πάσχουμε.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Πρόσφατα αναρωτήθηκα γιατί κάποιος μεσίτης, που δεν έχει δικαίωμα να είναι μέλος του σωματείου μας, ξόδεψε χρήματα για να εμφανιστεί σαν εκπρόσωπος μιας ΝΕΠΑ, και ανεπιτυχώς εν τέλει, να ψηφίσει στις εκλογές και να ψηφιστεί στο Δ.Σ.
Ανεπιτυχώς, γιατί το Δ.Σ. που προέκυψε εξαναγκάστηκε με τις συνεχείς παραιτήσεις να οδηγηθεί σε νέες εκλογές, που θα μας οδηγήσουν σε νέα ψηφοφορία.
Είναι προφανές στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, πως ο λόγος είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι κρατούν μεν χαμηλό προφίλ, αλλά επιμένουν να διοικούν το σωματείο μας, είναι γιατί αποσκοπούν να μην αφήσουν κανένα περιθώριο να οργανωθούμε και να βρούμε τρόπους αυτοδιάθεσης των υπηρεσιών που προσφέρουμε στους τουρίστες.
Ξέρω πως κάποιοι ενοχλούνται από αυτά που λέω ή γράφω, αλλά όσο θα έχω φωνή, θα λέω πάντα ευθαρσώς την γνώμη μου, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, θα ήθελα να ακούσω επιχειρήματα, και με ευχαρίστηση θα αλλάξω την γνώμη μου, εάν πειστώ για κάτι άλλο.
Στο παρελθόν, κάποιες απόπειρες συνεργασίας συναδέλφων κατέληξαν σε αποτυχία, αλλά ο λόγος που τρώνε τις σάρκες μας όλα αυτά τα χρόνια οι μεσίτες, με υπέρογκες προμήθειες και μην αφήνοντας περιθώρια κέρδους, και οδηγώντας τον κλάδο μας σε συρρίκνωση, είναι ακριβώς αυτός, ότι δεν έχουμε βρει τρόπο συνεργασίας.
Θα ήθελα να δω το σωματείο, να πρωτοστατεί σε μια τέτοια προσπάθεια, για την εξυγίανση του κλάδου μας, αλλιώς θα είμαστε μάρτυρες του θανάτου του. Για όσο διάστημα το ειδικό φορολογικό καθεστώς θα παραμένει, κάποιοι που ξεπλένουν χρήμα, θα παραμένουν στον χώρο, και θα δημιουργούν την ψευδαίσθηση κλάδου, και όσοι κερδίζουμε χρήματα από τις υπηρεσίες που προσφέρουμε σε αυτούς ( λογιστές, συντηρητές, κλπ ), θα κερδίζουμε τα προς το ζην. Όταν θα ξυπνήσουμε απότομα από τον λήθαργο, θα καταλάβουμε το λάθος μας, αλλά θα είναι αργά. Οι μόνοι που θα επιβιώσουν, θα είναι εταιρείες (ξένες κυρίως) που έχουν επενδύσει όλα αυτά τα χρόνια στην ανεύρεση πελατών απ ευθείας, σε λογικές τιμές, και με καλή ποιότητα υπηρεσιών προς τους πελάτες τους.
Οι Ισπανοί γαλακτοπαραγωγοί μας έδειξαν τον δρόμο… Μόνο με την αυτοδιάθεση των προϊόντων ή των υπηρεσιών μας, θα έχουμε κάποιο μέλλον.
Δεν νομίζω ότι αυτό το πέτυχαν οι Ισπανοί, ο καθένας μόνος του. Συνεργάστηκαν κλαδικά, και πήραν αποφάσεις και προέβησαν σε ενέργειες, που απαιτούσαν αντιπαράθεση, και όχι χάιδεμα αυτιών ή βόλεμα...
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Έχουμε τα συκώτια να παλέψουμε για τον κλάδο μας, ή θα γκρινιάζουμε κατά μόνας γιατί φέτος η χρονιά δεν θα έχει πολλή δουλίτσα?
Θα κάνουμε κάτι για τον κλάδο μας, ή θα αρκεστούμε στην γκρίνια για την κατάσταση στην Μαρίνα Αλίμου?

Αντώνης Μάγγος