τι είναι ο άνθρωπος...

Την περασμένη Παρασκευή (11/1/08) κηδέψαμε την πρώην πεθερά μου.
Η γυναικούλα έφυγε πλήρης ημερών μεν, άδικα δε!!!

Δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας, πήγε στο νοσοκομείο με λίγη δύσπνοια από κρυολόγημα, και "έφυγε" σαν το σκυλί στ αλώνι, σιγά μην ασχολήθηκαν για μια κωλόγρια, εδώ δεν ασχολούνται με τους νέους... Εαν δεν είσαι κάποιος επώνυμος, εαν δεν έχεις να τα χώσεις σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο για να έχουν κάθε λόγο να σε σώσουν για να στα ξαναπάρουν μια μέρα, εαν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, bye - πας!!!

Στην κηδεία συνάντησα παλιούς φίλους, παλιούς γνωστούς, συγγενείς από το σόι της πρώην γυναίκας μου που είχα να τους δω περί τα 15 χρόνια!!!
Όσους θυμάμαι από τότε που ήταν παιδιά, έγιναν άντρες και γυναίκες, οι φίλοι και οι γνωστοί ασπρίσανε, αγνώριστοι, ο χρόνος άφησε τα σημάδια του, στους άλλους είναι πιο ορατά, στον εαυτό μας δεν τα βλέπουμε γιατί οι αλλαγές γίνονται σιγά σιγά και τις συνηθίζουμε...

Γερνάμε, περνάει η ζωή μας και χάνεται, κάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, φεύγει και δεν ξαναγυρίζει...

Ότι αξίζει στην ζωή, ότι μένει από εμάς μια μέρα, είναι η αγάπη που αισθάνονται κάποιοι άνθρωποι για εμάς, ζούμε μέσα από τα έργα μας που κάποιοι αναγνωρίζουν την υπογραφή μας σε αυτά, ζούμε μέσα στην αγάπη που δώσαμε και κάποιοι κράτησαν στην ψυχή τους, ζούμε στην μνήμη όσων μας αγάπησαν...

Μακάρι να έχουμε την τύχη της πρώην πεθεράς μου, να ζούνε και να είναι καλά όλα τα παιδιά και τα εγγόνια μας την ώρα που θα φύγουμε από αυτήν την ζωή, και με ήσυχη την συνείδηση για την ζωή που ζήσαμε. Καλό ταξίδι στο άγνωστο, κάποτε η ζωή τα έφερε έτσι που δεν είχαμε σχέσεις, δεν κρατάω καμμία κακία για όσα με έκαναν να θυμώσω μαζί σου, ελπίζω να με συγχώρεσες κι εσύ.

Θα σε θυμάμαι με αγάπη