Μόλις γύρισα από Αγγλία, μετά από τα courses of training part A και part B που έκανα με την εταιρεία CLIPPER VENTURES PLC.
Σαν επικεφαλίδα, θα έβαζα: Παρόλα αυτά, πέρασα καλά!!!
Ο λόγος που γράφω αυτήν την επιστολή, είναι γιατί στο FEEDBACK FORM που μου έδωσαν να υπογράφω στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, αλλά και στο τέλος της δεύτερης, με ρώτησαν: Do you feel the course could be improved upon, if so how? Αλλά και γιατί είδα πολλά στραβά κατά την γνώμη μου, και πρέπει να τα πω, γιατί αλλιώς δεν θα αισθανόμουνα καλά με τον εαυτό μου.
Μπήκαμε στο σκάφος ARIER CLIPPER την Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008. Το course ξεκινούσε στις 6 το απόγευμα, και θα τελείωνε την επόμενη Κυριακή 9 Νοεμβρίου στις 10 το πρωί.
Ο σκίππερ ήταν ο Pete Robinson, και first mate ο Gordon Reid.
Τακτοποιηθήκαμε στο σκάφος, και γνωρίσαμε το σκάφος και τον εξοπλισμό του.
Μάταια έψαχνα να βρω που είναι το ψυγείο, μου πήρε ώρα να καταλάβω πως για ψυγείο ήταν ένα icebox χωρίς πάγο... Επειδή είμαι ιδιοκτήτης σκαφών περίπου 20 χρόνια τώρα, όταν έβαλαν μπρος την μηχανή, αμέσως κατάλαβα πως το starter (η μίζα) κολλούσε και έκανε αφύσικο θόρυβο. Αμέσως το σχολίασα. Όμως στην δεύτερη προσπάθεια, η μηχανή πήρε μπρος, και υπέθεσα πως ίσως ο θόρυβος αυτός ήταν «φυσιολογικός» για την συγκεκριμένη μηχανή. Ο χώρος του μηχανοστασίου μύριζε έντονα πετρέλαιο, και υπήρχε διαρροή κάτω από το φίλτρο της μηχανής. Η εικόνα που παρουσίαζε η μηχανή έδειχνε από μακριά έλλειψη συντήρησης, αλλά... στο σκάφος υπήρχαν άλλοι που έπρεπε να ανησυχούν γι αυτό, δεν ήταν δικιά μου δουλειά.
Αφού εξοικειωθήκαμε με το σκάφος, αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν η υγρασία από τα χνώτα μας, όλο το σκάφος ήταν υγρό και κρύο. Έπρεπε όμως να συνηθίσω, γιατί προφανώς στον αγώνα στο South Ocean που θέλω να συμμετάσχω, θα αντιμετωπίσω τέτοιες συνθήκες. Προσαρμόστηκα πολύ εύκολα και αυτό με ικανοποίησε πολύ.
Την Δευτέρα το πρωί, μάθαμε να ετοιμάζουμε το σκάφος, να βάζουμε τις σκότες (sheets), τα πανιά, ανεβήκαμε στο άλμπουρο κλπ, και γύρω στις 12 το μεσημέρι θα ξεκινούσαμε για την πρώτη εκπαιδευτική βόλτα με το σκάφος. Όμως, η μίζα δεν επρόκειτο να δουλέψει ποτέ ξανά. Μετά από πάρα πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, κάτσαμε στο λιμάνι, και όλο το απόγευμα χάθηκε στην αναζήτηση από την πλευρά του πληρώματος στην εύρεση ανταλλακτικού. Τελικά βρέθηκε το ανταλλακτικό, τοποθετήθηκε την Τρίτη το πρωί στο σκάφος, και η πρώτη εκπαιδευτική μας βόλτα ξεκίνησε την Τρίτη το μεσημέρι. Έτσι χάθηκε μια ολόκληρη μέρα!!!
Εν τω μεταξύ, ο χώρος γύρω από την μηχανή μύριζε έντονα, πολύ άσχημα, και υποθέσαμε ότι αυτό προκαλείται από την μικρή διαρροή πετρελαίου.
Αντίθετα με εμάς, ένα άλλο σκάφος που έκανε training mε ένα άλλο γκρουπ (BLACK ADER, με skipper κάποιον Robin), ταξίδεψε κανονικά την Δευτέρα το απόγευμα.
Την Τρίτη τα 2 σκάφη ξεκινήσαμε μαζί και κάναμε πολύ ωραία εκπαίδευση, πολλά tacks, jybes, sail ups and downs, steering, κλπ. Το βράδυ επιστρέψαμε στο Gosport, το λιμάνι της αφετηρίας μας. Η μυρωδιά και η διαρροή του πετρελαίου παρέμειναν.
Την Τετάρτη το πρωί, ξεκινήσαμε τα 2 σκάφη, υπό μορφή αγώνα, να πάμε στο Plymouth. To απόγευμα ο άνεμος έπαψε να φυσάει, και περάσαμε όλο το βράδυ ακίνητοι σε κάποιο σημείο σε απόλυτη άπνοια. Όταν ξημέρωσε η Πέμπτη, ο σκίππερ του δικού μας σκάφους, λογικά σκεφτόμενος, είπε να πάμε με την μηχανή μέχρι το Plymouth, και το απόγευμα να ξεκινήσουμε για πίσω, διότι από το απόγευμα αναμενότανε να φυσήξει πάλι... Έτσι και κάναμε, φτάσαμε στο Πλύμουθ πριν το μεσημέρι, και ξεκουραστήκαμε προκειμένου το απόγευμα να ξεκινήσουμε πάλι για πίσω, και συγχρόνως να εκπαιδευτούμε στους χειρισμούς του σκάφους.
Η μυρωδιά στο σκάφος ήταν πάρα πολύ έντονη, και κατά την διάρκεια της παραμονής μας στο Πλύμουθ, με απόλυτη ησυχία γιατί δεν φυσούσε και δεν υπήρχε ο θόρυβος από την κίνηση του σκάφους, ακούσαμε το χαρακτηριστικό θόρυβο από την διαρροή προπανίου, από τις βάνες που ανοίγουν και κλείνουν το αέριο.
Ο σκίππερ προσπάθησε να βρει την αιτία, αλλά παρόλες τις προσπάθειες του, δεν κατάφερε να κάνει κάποια επισκευή, με αποτέλεσμα να μείνουμε χωρίς την δυνατότητα να ζεστάνουμε φαγητό, νερό για τσάι ή καφέ κλπ.
Αερίσαμε το σκάφος, και έφυγε η μυρωδιά, πράγμα που αποδεικνύει ότι εξ αρχής, αυτό που νομίζαμε ότι μύριζε σαν πετρέλαιο εξ αιτίας της διαρροής στο φίλτρο του πετρελαίου, δεν ήταν το πετρέλαιο, αλλά το προπάνιο.
Το άλλο σκάφος, το Black ADER, έφτασε στο λιμάνι του Πλύμουθ γύρω στις 4 το απόγευμα,
γιατί ο σκίππερ του θεώρησε ότι εμείς κακώς εγκαταλείψαμε τον αγώνα βάζοντας την μηχανή, και για να ικανοποιήσει (προφανώς) τον εγωισμό του, κι έτσι το πλήρωμα του σκάφους αυτού ήταν πολύ κουρασμένο, και δεν ήθελαν να φύγουμε για πίσω στις 6 το απόγευμα όπως αρχικά μας είχε πει ο δικός μας σκίππερ, για να ξεκουραστούν και αυτοί. Έτσι εμείς παραμείναμε στο λιμάνι του Πλύμουθ όλη την Πέμπτη, κάνοντας τουρισμό!!!
Το βράδυ της Πέμπτης σήκωσε πολύ δυνατό αέρα, εμείς ήμασταν δεμένοι στο λιμάνι, κι έτσι χάθηκε μια νυχτερινή πλεύση με αέρα, ενώ το προηγούμενο βράδυ, στεκόμασταν ακίνητοι στην άπνοια. Ίσως για τους εκπαιδευτικούς λόγους που μας προετοιμάζουν για τους Ωκεανούς, η άπνοια είναι πιο σημαντική, από την πλεύση με δυνατό άνεμο. Ποιός ξέρει!!!
Την Παρασκευή το πρωί, ξεκινήσαμε μαζί και τα δυο σκάφη για πίσω,
αλλά επειδή εμείς δεν είχαμε την δυνατότητα να ζεστάνουμε φαγητό ούτε νερό (λόγω της διαρροής προπανίου όταν λειτουργούσαμε την κουζίνα του σκάφους), δεν ακολουθήσαμε το πρόγραμμα του άλλου σκάφους που κάνανε διανυκτέρευση με την άγκυρα, ενώ εμείς πήγαμε νωρίς στο λιμάνι του Cowes, όπου μπορούσαμε να ζεστάνουμε νερό με τον ηλεκτρικό βραστήρα, και φάγαμε πίτσες που παραγγείλαμε από έξω.
Το Σάββατο το πρωί, πήγαμε με την μηχανή στο σημείο που το άλλο σκάφος διανυκτέρευσε, και κάναμε έναν αγώνα μεταξύ μας για το ποιός κάνει πιο γρήγορα reefing, up-down τα πανιά, κλπ, και μετά από λιγότερο από μια ώρα, ο αγώνας τελείωσε, και ξεκινήσαμε για το Gosport με την μηχανή, και φτάσαμε στο λιμάνι γύρω στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου. Καθαρίσαμε το σκάφος, και περιμέναμε να περάσει η ώρα, κάναμε μπάνιο, ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, ξεκουραστήκαμε κλπ, και το βράδυ πήγαμε όλοι μαζί σε ένα εστιατόριο, σαν αποχαιρετιστήριο πάρτι.
Οι εντυπώσεις μου λοιπόν από την πρώτη εβδομάδα είναι ότι χάσαμε σχεδόν μια ολόκληρη ημέρα λόγω της μηχανικής βλάβης λόγω της μίζας (Δευτέρα μεσημέρι μέχρι Τρίτη μεσημέρι), και χάσαμε όλο το απόγευμα και το βράδυ της Πέμπτης λόγω του εγωισμού του Ρόμπιν να μην έρθει νωρίτερα στο λιμάνι του Πλύμουθ και χάθηκε η νυχτερινή μας εκπαίδευση της Παρασκευής το βράδυ λόγω της διαρροής του προπανίου που μας οδήγησε στο λιμάνι του Cowes, καθώς επίσης όλο το Σάββατο σχεδόν, γιατί ο σκίππερ μας γύρισε πολύ νωρίτερα στο Gospot, για να μπορούμε να πιούμε κάτι ζεστό και να φάμε.
Εκτός λοιπόν ότι πήραμε πολύ λιγότερα από όσα έπρεπε, η αλήθεια είναι ότι μου έκανε πάρα πολύ κακή εντύπωση η κατάσταση της συντήρησης του σκάφους. Ευτυχώς που η μίζα χάλασε στο λιμάνι κι όχι μεσοπέλαγα, γιατί αυτό θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα, και η διαρροή του προπανίου εντοπίστηκε στο λιμάνι πριν μετατραπεί όλο το σκάφος σε βόμβα. Μετά από αυτά, δεν ξέρεις τι άλλο πρόβλημα θα προκύψει ανά πάσα στιγμή. Ευτυχώς, δεν είχαμε άλλα...
Αυτό όμως που εγώ θεώρησα χειρότερο απόλα, είναι πως ταξιδεύαμε με φρέσκα τρόφιμα (κοτόπουλο, αλλαντικά, τυριά κλπ) χωρίς ψυγείο!!! Είναι απορίας άξιο, πως επιτρέπεται ευπαθή προϊόντα να δίνονται για την διατροφή μας, ενώ δεν έχουν συντηρηθεί με προϋποθέσεις υγιεινής.
Εάν κρίνω δε από την ελλιπή συντήρηση του σκάφους, έχω μεγάλη αμφιβολία εαν τα water takns είχαν πραγματικά φροντιστεί έτσι, ώστε το νερό που πίναμε ήταν πράγματι ικανοποιητικό από πλευράς υγιεινής, διότι δεν είδα να κάνουν κάποια χλωρίωση όταν γεμίζανε τα τάνκια.
Κατά την διάρκεια της πρώτης εβδομάδας, κάναμε 2-3 Man Over Board, δεν κάναμε καθόλου spinnaker, αλλά γενικά, παρόλο που είμαι έμπειρος ιστιοπλόος, έμαθα πολλά πράγματα και θεωρώ ότι ήταν πολύ χρήσιμες οι γνώσεις που ακέκτησα. Αλλά και μόνο ότι ταξίδευα με ένα σκάφος, το ότι προσαρμόστηκα στο κρύο και στην βροχή (γιατί στην Ελλάδα δεν έχω συνηθίσει να ταξιδεύω με τέτοιες συνθήκες), ότι τόσοι άνθρωποι ξένοι μεταξύ μας, με μικρές ή μηδενικές γνώσεις οι περισσότεροι ταξιδέψαμε με ένα τόσο μεγάλο σκάφος, με δυνατούς ανέμους, και περάσαμε όμορφα, γελάσαμε, βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον, γίναμε φίλοι... παρόλα τα αρνητικά, πέρασα όμορφα την πρώτη εβδομάδα!!!
Το τελευταίο απόγευμα, μας έβαλαν να κάνουμε ένα τεστ για τις γνώσεις που αποκτήσαμε κατά την εβδομάδα που πέρασε, και μας εξήγησαν πως το τεστ αυτό γίνεται για λογαριασμό του Falmouth marine School - Plymouth University με το οποίο συνεργάζονται... Οι εκπαιδευτές, μας έβαλαν να διαβάζουμε τις ερωτήσεις, και τις περισσότερες απαντήσεις δεν ξέρανε οι εκπαιδευόμενοι να τις απαντήσουν... Όμως, οι ίδιοι οι εκπαιδευτές μας έλεγαν τις απαντήσεις, τις σημειώναμε όλοι, και τελικά... όποιος δει τις απαντήσεις, θα νομίζει ότι όλοι είμαστε πάρα πολύ καταρτισμένοι, πράγμα που δεν είναι αληθές. Δεν ξέρω για ποιό λόγο το κάνουν αυτό, αλλά όλη η ιστορία των γραπτώς αυτών εξετάσεων είναι κοροϊδία!!!
Την Κυριακή το πρωί, 9/11/2008, αποχαιρετιστήκαμε με το πλήρωμα του σκάφους, και όσοι συνεχίζαμε την δεύτερη εβδομάδα για το part B, εγώ και ο JC από το ΑΡΙΕΛ, και ο Steve o Αυστραλός από το BLACK ADER, βάλαμε τα πράγματα μας στο Hull&Humber, το 68 feet σκάφος που θα συνεχίζαμε την εκπαίδευση μας. Το σκάφος αυτό είναι ένα από τα 10 που συμμετέχουν στον γύρο του κόσμου, και περίμενα να δω ένα καλύτερο (από πλευράς συνθηκών και συντήρησης) σκάφος. Μάταια όμως!!!
Το σκάφος ήταν βρώμικο, οι κουκέτες (banks) ήταν βρώμικες και με εμετούς κολλημένους-ξεραμένους στον τοίχο, τα στρώματα υγρά. Καθάριζα μια ώρα για να μετατρέψω τον χώρο που θα διαβίωνα ικανό να με φιλοξενήσει για την επόμενη εβδομάδα. Μετά, με τον JC καθαρίσαμε την κουζίνα του σκάφους, όλα ήταν βρώμικα (κουζινικά σκεύη, πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπήρουνα κλπ) καθώς και τις 2 τουαλέτες του σκάφους, που είχαν ξεραμένα κάτουρα μέχρι και τους τοίχους.
Κάποια στιγμή, έσκασε μύτη ένας τύπος σαν χίπης,
που σε τίποτα δεν έμοιαζε με τον σκίππερ και τον mate της πρώτης εβδομάδας, και συστήθηκε πως θα είναι ο σκίππερ μας της επόμενης εβδομάδας. Όταν του παραπονεθήκαμε πως το σκάφος είναι πάρα πολύ βρώμικο, μας είπε πως πριν από εμάς, το είχαν χρησιμοποιήσει κάποιοι associates της εταιρείας, και ας το καθαρίσουμε εμείς, διότι αυτοί δεν το έκαναν προφανώς, ως όφειλαν.Τακτοποιήσαμε και τα πράγματα και τα τρόφιμα στην θέση τους, και φυσικά (!!!) δεν υπήρχε ούτε σε αυτό το σκάφος κάποιο ψυγείο, αλλά ένα icebox χωρίς ice!!!
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως το 2008, τρόφιμα όπως κοτόπουλο, τυριά, αλλαντικά και άλλα ευπαθή προϊόντα βρίσκονται μέσα σε ένα σκάφος που φιλοξενεί ανθρώπους, αλλά... θα επανέλθω αργότερα επ’ αυτού.
Τέλος πάντων, σιγά-σιγά άρχισαν να μαζεύονται και οι υπόλοιποι, και ο σκίππερ μας, με πιο αξιοπρεπή πλέον εμφάνιση, μας εξήγησε τα λειτουργικά του σκάφους, αλλά για παράδειγμα, ουδέποτε μας εξήγησε τα θέματα της πυρασφάλειας αλλά και της χρήσης των πυροσβεστήρων, πράγμα που μου έκανε πολύ κακή εντύπωση... Εγώ γνωρίζω την χρήση αυτών, από δικιά μου εμπειρία, αλλά θεωρώ πως κάποιοι άλλοι χωρίς την δικιά μου εμπειρία, δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε μια περίπτωση που θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Ο Juan, μας είπε πως ο ίδιος συντηρούσε το σκάφος, οπότε αισθάνθηκα ασφαλής πως αφού ο ίδιος ήταν τεχνικός, θα ήξερε να αντιμετωπίσει κάθε πρόβλημα που πιθανόν θα παρουσίαζε το σκάφος κατά την διάρκεια της ερχόμενης εβδομάδας.
Την Δευτέρα το πρωί, κι ενώ φυσούσαν άνεμοι 35-40 μιλίων, ετοιμάσαμε το σκάφος, και ήταν προφανές πως ο σκίππερ μας ο Juan, είχε μεγάλη δυσκολία να βγάλει το σκάφος από το λιμάνι... Γύρω στις 12 ξεκινήσαμε να λύσουμε τα springs και τα bow & stern lines, όταν το σκάφος βρέθηκε ακυβέρνητο μέσα στο λιμάνι, και... τελικά κατέληξε στον απέναντι ντόκο, παρασυρόμενο από τον άνεμο και το ρεύμα της θάλασσας. Η ρεβέρσα του σκάφους (gear box) ήταν χαλασμένη!!!
Μετά τα συμβάντα της προηγούμενης εβδομάδας, η εμπιστοσύνη μου στο επίπεδο συντήρησης των σκαφών κλονίστηκε τρομερά, διότι ήμασταν ξανά στο ίδιο σημείο που βρισκόμασταν την προηγούμενη εβδομάδα, με το προηγούμενο σκάφος... Παρόλα αυτά, ο Juan κατάφερε να κάνει την ρεβέρσα να δουλέψει, και τελικά μετά από αυτήν την περιπέτεια, βγήκαμε με τον πολύ δυνατό αέρα, και κάναμε πολύ όμορφη πλεύση, με storm jib
και με mail sail on the 3rd reef. Αργότερα ο αέρας έπεσε λίγο, και βάλαμε και Yankee 3. Στην επιστροφή μας στο λιμάνι, μείναμε πάλι ακυβέρνητοι από το πρόβλημα στο gear box. Ο Juan κατάφερε να βάλει το σκάφος μέσα στο λιμάνι, και ο αέρας μας έσπρωξε πάλι πάνω στον ντόκο, ενώ το gear box δεν δούλευε συνέχεια...
Έτσι, ειδοποιήθηκε τεχνικός, και την Τρίτη το πρωί, μείναμε στο λιμάνι περιμένοντας να γίνει η επισκευή.
Παράλληλα, επειδή τα winches του σκάφους δεν δουλεύανε ούτε αυτά σωστά, με ευκαιρία την αναμονή, κάναμε επισκευή-συντήρηση των winches, τα οποία ήταν τελείως ξερά και αγρασάριστα.
Για να περάσει η ώρα μας, αρχίσαμε πάλι να ανεβοκατεβαίνουμε στο άλμπουρο, για αναμνηστικές φωτογραφίες.
ενώ κάποιοι άλλοι απλώς περιμέναμε να περάσει η ώρα... 
Το απόγευμα της Τρίτης, η βλάβη είχε αποκατασταθεί, και πήγαμε μια σύντομη εκπαιδευτική βόλτα, αφού όλο το πρωινό και το μεσημέρι είχε χαθεί λόγω της βλάβης.
Την Τετάρτη το πρωί, χωρίς προβλήματα επιτέλους, ταξιδέψαμε και κάναμε πάρα πολλούς χειρισμούς στο σκάφος, και όλα ήταν πάρα πολύ ωραία. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως το σκάφος είχε 3 spinnakers, αλλά τα 2 από αυτά ήταν σκισμένα και δεν μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε, κι έτσι ενώ δεν είχε πολύ δυνατό άνεμο, χρησιμοποιούσαμε μόνο το spinnaker για τον δυνατό άνεμο.
Την Τετάρτη το απόγευμα, εγώ είχα ένα πολύ σοβαρό body collapse. Τις προηγούμενες 10 ημέρες, ίδρωσα πολλές φορές, κουράστηκα πάρα πολύ σωματικά, με αποτέλεσμα το σώμα μου να καταρρεύσει. Κοιμήθηκα αρκετά, και συνειδητοποίησα πως είχα αφυδατωθεί αρκετά, πάθαινα κράμπες και στα πόδια και στα χέρια, και με την συμβουλή του σκίππερ έφαγα αρκετό αλάτι και ήπια πολλά υγρά, και έτσι σιγά-σιγά συνήλθα.
Την Πέμπτη, ενώ το πρωί μας είπαν πως θα μείνουμε όλο το βράδυ στην θάλασσα και θα μείνουμε σε αγκυροβολία, τελικά το σχέδιο άλλαξε, και πήγαμε σε ένα λιμάνι, στο Dover, ενώ ο σκίππερ έδειχνε φανερά ανήσυχος και προβληματισμένος. Αφού δέσαμε στο λιμάνι, τον ρώτησα τι πρόβλημα υπήρχε, και μου είπε πως δεν μπορεί να μας κάνει εκπαίδευση με ένα σκάφος που is falling in parts!!!
Τελικά μου εξήγησε πως το gps του σκάφους είχε χαλάσει, το σκάφος δεν είχε επαρκείς χάρτες, και κατάφερε να βρει το λιμάνι μέσα στην ομίχλη και την βροχή, χρησιμοποιώντας το ραντάρ του σκάφους... Έτσι χάθηκε άλλο ένα νυχτερινό μάθημα, και ενώ τελείωσα και το part A και to part B, ουδέποτε εκπαιδεύτηκα στην αγκυροβολία και στις βάρδιες (watches) κλπ.
Την Παρασκευή το πρωί ήρθε κάποιος συνεργάτης και έφερε ένα gps χειρός, και μας είπαν πως θα επιστρέψουμε στο Gosport, αλλά επειδή κάναμε jybes βρεθήκαμε εκτός πορείας και χρόνου, κι έτσι διανυκτερεύσαμε στο Poole. Εκεί, κατά τις 8 το βράδυ, μέσα σε ένα μπαράκι με μισοσκόταδο και με δυνατή μουσική, πίνοντας την μπύρα μας, κάναμε άλλο ένα τεστ παρωδεία, που μας υπαγόρευσαν τις απαντήσεις και όλοι φαίνεται πως είχαμε εκπαιδευτεί στις θεωρητικές γνώσεις που υποτίθεται ότι διδαχτήκαμε και εμπεδώσαμε. Πραγματικά, κάτι ύποπτο συμβαίνει με αυτά τα τεστ, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τα συμπληρώσανε μόνοι τους, αλλά μας υπαγόρευαν τις απαντήσεις να τις γράψουμε εμείς!!! Μήπως σε συνεργασία μα αυτό το Πανεπιστήμιο παίρνουν κάποια κονδύλια για τα εκπαιδευτικά σεμινάρια, και γι αυτό είχαν τόση αγωνία να γράψουμε όλοι καλά?
Το Σάββατο, ξεκινήσαμε για πίσω, αλλά ο σκίππερ δεν φαινόταν να είναι ικανός να υπολογίσει τα tides, και βρεθήκαμε το απόγευμα να είμαστε σχεδόν ακίνητοι, με ελάχιστο αέρα και με αντίθετο ρεύμα 4 μιλίων!!! Έτσι, πολλά μίλια μακριά από το λιμάνι, βρεθήκαμε να πηγαίνουμε με την μηχανή πίσω. Στο λιμάνι φτάσαμε γύρω στις 7 το απόγευμα. Κάναμε γρήγορα μπάνιο, γιατί στις 8 είχαμε κλείσει τραπέζι για να φάμε όλοι μαζί.
Και την δεύτερη εβδομάδα έμαθα πάρα πολλά, έμαθα να κάνω trimming του spinnaker, έγινα πάρα πολύ καλύτερος στο man over board, είχα περισσότερες ευκαιρίες να οδηγήσω το σκάφος, να κάνω trimming του main sail, όλες οι διαδικασίες με το spinnaker pole έγιναν ξεκάθαρες στο μυαλό μου, και τελικά είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω την σωματική μου αντοχή στο κρύο και στις συνθήκες που θα αντιμετωπίσω κατά την διάρκεια του leg of the south ocean που σκοπεύω να συμμετάσχω.
Ελπίζω ότι το επίπεδο της συντήρησης των σκαφών θα είναι καλύτερη του χρόνου, κατά την διάρκεια του race.
Νόμιζα πως αυτό που θα με απασχολούσε περισσότερο απόλα, κατά την διάρκεια του ταξιδιού στον Νότιο Ωκεανό θα είναι το κρύο... Όμως, αυτό που τώρα με προβληματίζει, είναι το θέμα του φαγητού. Χωρίς ψυγείο, δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε φρέσκια τροφή, και δεν με ενθουσιάζει η ιδέα να θρέφομαι μόνο με κονσέρβες, για 4-5 εβδομάδες. Η κακή διατροφή, εκτός που θα αποδυναμώσει το σώμα, θα ρίξει και την ψυχολογία. Σκοπεύω να πάρω μαζί μου βιταμίνες, αμινοξέα σε χαπάκια, για να βοηθήσω τον οργανισμό μου να αντεπεξέλθει. Σε ένα σκάφος που από ότι μας είπαν θα χρησιμοποιούμε την γεννήτρια 3-4 ώρες την ημέρα, δεν βλέπω τι δυσκολία θα υπήρχε να εγκατασταθεί ένα μηχανικό frigo, που θα κρατάει κάποια τρόφιμα σε συντήρηση για μεγάλο διάστημα, εξασφαλίζοντας μια πιο σωστή διατροφή και διατήρηση των τροφίμων. Εδώ και πολλά χρόνια επίσης, υπάρχουν τα φωτοβολταϊκά, που θα μπορούσαν άνετα να διατηρήσουν σε πλήρη λειτουργία κάποιο ψυγείο. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν το κάνουν. Όταν ρώτησα κάποιον υπεύθυνο γι αυτό, μου απάντησε ότι το ψυγείο μπορεί να χαλάσει!!! Δεν αμφιβάλλω, αλλά εάν χαλάσει, θα πρέπει να τραφούμε με κάποια τρόφιμα που δεν θέλουν ψύξη, ενώ το να ξεκινάμε χωρίς ψυγείο, μας οδηγεί σε μια τέτοια κατάσταση εκ των προτέρων. Τέλος πάντων, όπως και να είναι, θα επιβιώσω όπως και οι άλλοι, αλλά δεν αισθάνομαι ότι η διατροφή μας και η συντήρηση των φρέσκων τροφίμων ήταν η ενδεδειγμένη, τουλάχιστον στα 2 πρώτα στάδια της εκπαίδευσης μας.
Ένα άλλο που συνειδητοποίησα, ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχουμε σωστά ρούχα, για να διατηρηθούμε ζεστοί και στεγνοί, και σημαντικότατο ρόλο θα παίξει η φυσική κατάσταση, οπότε από τώρα, θα αρχίσω πρόγραμμα γυμναστικής και αδυνατίσματος.
Σκοπεύω επίσης να διαβάσω όσο μπορώ περισσότερα, για να εξοικειωθώ περισσότερο με την ορολογία στα αγγλικά, και να συμμετάσχω σε αγώνες ιστιοπλοΐας εδώ στην Ελλάδα, για να γίνω ικανότερος και εμπειρότερος στο τριμάρισμα του σπίννακερ.
Η αλήθεια λοιπόν είναι πως έχω πολλά παράπονα από την υγιεινή και την διατροφή τις 2 εβδομάδες που πέρασαν, έχω πολλά παράπονα από το maintenance των σκαφών, αλλά... έμαθα πολλά, συνειδητοποίησα επίσης πολλά περισσότερα από όσα περίμενα, δοκιμάστηκα στην συμβίωση με 2 διαφορετικά γκρούπ ανθρώπων σε αντίξοες συνθήκες και μου άρεσε πάρα πολύ η εμπειρία αυτή, απόκτησα φίλους, γέλασα πολύ με διάφορα πράγματα, όπως το να κόβω woolies για το σπίνακερ,
φτιάχνοντας 8άρια με τα σκοινιά, χάρη στον Conrad έμαθα το thief knot that I should know years ago, γνώρισα καλά παιδιά όπως τον Antoine από την Γαλλία, τον Darios από την Λιθουανία, τον John από την Αγγλία, τον Nick από την Σερβία, τον Steve από την Αυστραλία, τον JC και τον Mike τους ήξερα ήδη αλλά χάρηκα που είχα περισσότερο χρόνο μαζί τους, τον Conrad από την Αμερική που θα τον θυμάμαι πάντα με πολύ αγάπη, την Karen την Freye και την Jo που τις θεωρώ πολύ καλές κοπέλες, καθώς και τους σκιππερς και τους mates που είχαμε και τις 2 βδομάδες. Ελπίζω να μην ξεχνάω κάποιον, αλλά πραγματικά χάρηκα για όλα όσα συνέβησαν.
Σε κάθε γκρουπ ανθρώπων, υπάρχουν κάποιοι που συμπαθείς περισσότερο, αλλά σε αυτές τις 2 εβδομάδες, ήμουνα πάρα πολύ τυχερός να συναντήσω τόσους πολλούς και καλούς ανθρώπους τους οποίους δεν μπορώ να ξεχωρίσω μεταξύ τους.
Ο μόνος από όσους γνώρισα που θεωρώ ότι ήταν ξένο σώμα με όλους όσους συμμετείχαν ήταν η Sally, η οποία για να είμαι ειλικρινής, δεν θα χαρώ καθόλου εάν θα πρέπει να ταξιδέψουμε μαζί στο ίδιο σκάφος. Δεν είχαμε κάποια αντιπαράθεση, αλλά ενώ όλοι στην διάρκεια της πρώτης ή της δεύτερης εβδομάδας έδειξαν πρόοδο και όρεξη για δουλειά, η συγκεκριμένη κοπέλα, κατά την γνώμη μου, δεν είχε την αντίστοιχη πορεία. Με την ανοχή του σκίππερ, αντί να κοιμάται στους θαλάμους όπως όλοι μας, αυτή είχε καταλάβει το σαλόνι, το είχε μετατρέψει σε προσωπική της γκαρσονιέρα και γκαρνταρόμπα,
και ακόμα και την τελευταία ημέρα δεν ήξερε να βάλει clock wise στα βιντζιρέλα (wintches) τις σκότες (halyards and sheets), δεν είχε μάθει να κάνει τρίμινγκ, να βάζει το σπινακόξυλο (pole), κλπ. Βέβαια, τουλάχιστον 2 βράδια τα πέρασε εκτός σκάφους με τον σκίππερ, και μετά από ολονύχτιο ξενύχτι είναι λογικό να μην είχε μυαλό για τα υπόλοιπα, δεν με αφορά η προσωπική ζωή του Juan και της Sally,
αλλά... σε ένα γκρουπ ανθρώπων, τέτοιες συμπεριφορές σε κάνουν να χαλάς το ομαδικό πνεύμα μέσα σε ένα σκάφος. Εάν κάποιος δεν μπορεί να συμβιώσει στους θαλάμους διαβίωσης με όλους τους άλλους, δεν θα μπορέσει να το αντέξει ούτε κατά την διάρκεια του αγώνα, κατά την γνώμη μου. Ένα άλλο που δεν μου άρεσε με την συγκεκριμένη κοπέλα, είναι που μετά από 2 εβδομάδες, συνέχισε να παίρνει πολλά χαπάκια για να μην ζαλίζεται, και κάποιες φορές ήταν εμφανώς επηρεασμένη από την ναυτία. Ίσως να έφταιγαν και τα ξενύχτια για την εικόνα που παρουσίαζε. Αλήθεια, εάν κατά την διάρκεια του αγώνα αυτή η κοπέλα ή κάποιος άλλος έχει παρόμοια συμπεριφορά ή προβλήματα ναυτίας, τι θα γίνει? Αυτό θα πρέπει να απασχολήσει τους υπεύθυνους, και όχι εμένα, αλλά θεωρώ υποχρέωση μου να το αναφέρω, όπως και όλα τα άλλα που διαπίστωσα. Διότι λόγω της προσωπικής σχέσης που προφανώς είχε με τον σκίππερ-εκπαιδευτή, δεν νομίζω αυτή η κατάσταση να είναι σε γνώση των υπευθύνων εκπαίδευσης.
Εγώ έχω γνώσεις και εμπειρία από sailing, αλλά έχω πολλά να μάθω. Τις 2 αυτές εβδομάδες έμαθα πολλά, και στην συνέχεια θα μάθω ακόμα περισσότερα. Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό το ότι η εταιρεία Clipper Ventures δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους σαν κι εμένα αλλά και σε ανθρώπους με ακόμα λιγότερες γνώσεις, να κάνουμε τον γύρο του κόσμου με τα σκάφη της, ή να κάνουμε κάποια κομμάτια, όπως αυτό που εγώ έχω διαλέξει. Τα σκάφη δεν ήταν στο επίπεδο της συντήρησης και εξοπλισμού που θα περίμενα, χαθήκανε μέρες εκπαίδευσης, υπήρχαν κενά στα θέματα ασφάλειας και υγιεινής, αλλά παρόλα αυτά, κάναμε ιστιοπλοΐα με όλες τις καιρικές συνθήκες, κάναμε όμορφες πλεύσεις, και θα θυμάμαι για πάντα κάποιες εικόνες που είδα κατά την διάρκεια αυτών των 2 εβδομάδων και ελπίζω ότι μέχρι να ξεκινήσει ο γύρος του κόσμου, θα έχει γίνει πιο σοβαρή δουλειά σε αυτόν τομέα.
Στην ερώτηση λοιπόν τι θα πρότεινα, για να βελτιωθεί η εκπαίδευση θα έλεγα τα εξής:
• Πιο συντηρημένα σκάφη, για να μην χάνεται χρόνος εκπαίδευσης
• Καλύτερη διατροφή, για να αποδίδουν καλύτερα οι συμμετέχοντες
• Να μην γίνεται ειδική μεταχείριση σε ορισμένους, επειδή έχουν προφανή προσωπική σχέση με τον σκίππερ.
• Τα τεστ γνώσεων να μην είναι ψεύτικα, για να προκύπτει η πραγματική γνώση των συμμετεχόντων.
Αντώνης Μάγγος.
No comments:
Post a Comment