Φίλες και φίλοι


Το μπλογκ αυτό είναι προσωπικό ημερολόγιο.
Δεν καταγράφω πότε έφαγα πότε ξύπνησα κλπ, αλλά τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου κατά την περίοδο που χτίζω ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος, για οικουμενική χρήση, δηλαδή είναι προσβάσιμο σε όλους, άσχετα φυσικής ικανότητας.

Έτσι, οι άνθρωποι με κινητικές αναπηρίες θα μπορούν ισότιμα και με ασφάλεια να ταξιδεύουν με ιστιοπλοϊκό σκάφος, να συμμετέχουν σε αγώνες ιστιοπλοΐας, να κάνουν διακοπές, να κολυμπάνε σε όμορφες παραλίες και ερημικούς κόλπους, να επισκέπτονται τα νησιά και να απολαμβάνουν τις ομορφιές της θάλασσας.

Στην ιδέα αυτή είχα συνεταίρους που ήδη κουράστηκαν και την "έκαναν" με ελαφρά πηδηματάκια, αλλά και άλλους που ακόμα με στηρίζουν. Η στήριξη είναι και οικονομικής φύσης, εργασία, αλλά και ανοχή στον χρόνο που αφιερώνω σε αυτόν τον σκοπό.

Περισσότερο απ όλους θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου, που με ανέχεται και συμμετέχει στα όνειρα μου.

Υπάρχουν πολλά προσωπικά στοιχεία, τα οποία δεν έχουν άμεση σχέση με τον πιο πάνω σκοπό, αλλά συμπληρώνουν τις σκέψεις και τις δραστηριότητες μου σε σχέση με την ιστιοπλοΐα και την θάλασσα, καθώς και με τον κλάδο του θαλάσσιου τουρισμού γενικότερα.

Κάποτε, ένας Ταϋλανδός που γνώρισα στην Παραολυμπιάδα του 2004, μου είπε πως θα περάσω φάσεις μεγάλης απογοήτευσης, θα κουραστώ, θα απελπιστώ, αλλά να μην σταματήσω τον αγώνα που ξεκίνησα... Είχε δίκιο. Ελπίζω να μην φτάσω στο σημείο τα πιο πάνω συναισθήματα που ήδη έχω νοιώσει, να με σταματήσουν.

Tuesday, February 26, 2008

η αναπηρία είναι και δεν είναι προσωπική υπόθεση...

Πριν από καιρό, ήμουνα σε μια εκδήλωση, όπου ένας ποδηλάτης με αναπηρία, στην Κρήτη, παρουσίαζε ένα τουριστικό πρόγραμμα ξενάγησης ανθρώπων με αναπηρίες...

Ενώ ο ομιλητής παρουσίαζε τις εκδρομές- ξεναγήσεις- ποδηλατικές εξορμήσεις, ένας παραπληγικός έβγαζε λογύδριο ότι αυτός ο ανάπηρος ποδηλάτης κάνει κακό στο αναπηρικό κίνημα, γιατί παρουσιάζει την εικόνα ότι είναι θέμα προσωπικού αγώνα των αναπήρων το να κάνουν κάποιες δραστηριότητες, και βρίσκουν άλλοθι σε τέτοιους ανθρώπους όσοι λένε ότι η αναπηρία είναι προσωπική υπόθεση του αναπήρου.

Φυσικά και δεν είναι προσωπική υπόθεση, η πολιτεία οφείλει να μεριμνά ώστε οι πόλεις, οι δομές, οι υπηρεσίες, η εκπαίδευση, κλπ να είναι προσβάσιμες σε όλους τους πολίτες, χωρίς να αποκλείονται κάποιοι επειδή έχουν κάποια σωματική ανικανότητα.

Από κει και πέρα όμως, αφού τα πιο πάνω έχουν λυθεί, ο τρόπος που διαχειρίζεται ο καθένας την όποια ανικανότητα του, είναι σίγουρα προσωπική υπόθεση. Άλλος την χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για να μην κάνει τίποτα, και άλλος σαν εφαλτήριο για δημιουργία και πρόοδο στην ζωή του.

No comments: