Πριν από καιρό, ήμουνα σε μια εκδήλωση, όπου ένας ποδηλάτης με αναπηρία, στην Κρήτη, παρουσίαζε ένα τουριστικό πρόγραμμα ξενάγησης ανθρώπων με αναπηρίες...
Ενώ ο ομιλητής παρουσίαζε τις εκδρομές- ξεναγήσεις- ποδηλατικές εξορμήσεις, ένας παραπληγικός έβγαζε λογύδριο ότι αυτός ο ανάπηρος ποδηλάτης κάνει κακό στο αναπηρικό κίνημα, γιατί παρουσιάζει την εικόνα ότι είναι θέμα προσωπικού αγώνα των αναπήρων το να κάνουν κάποιες δραστηριότητες, και βρίσκουν άλλοθι σε τέτοιους ανθρώπους όσοι λένε ότι η αναπηρία είναι προσωπική υπόθεση του αναπήρου.
Φυσικά και δεν είναι προσωπική υπόθεση, η πολιτεία οφείλει να μεριμνά ώστε οι πόλεις, οι δομές, οι υπηρεσίες, η εκπαίδευση, κλπ να είναι προσβάσιμες σε όλους τους πολίτες, χωρίς να αποκλείονται κάποιοι επειδή έχουν κάποια σωματική ανικανότητα.
Από κει και πέρα όμως, αφού τα πιο πάνω έχουν λυθεί, ο τρόπος που διαχειρίζεται ο καθένας την όποια ανικανότητα του, είναι σίγουρα προσωπική υπόθεση. Άλλος την χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για να μην κάνει τίποτα, και άλλος σαν εφαλτήριο για δημιουργία και πρόοδο στην ζωή του.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment