καλοκαίρι 2008

Και τι δεν έγινε φέτος το καλοκαίρι!!!
...ας αρχίσω με φωτοφραφίες:

Μήλος-Κλέφτικο, ταξίδι σε 42 μίλια αέρα στην Μήλο, χταποδάκια, δελφίνια και δελφινοκόριτσα!!!




















Όλα είναι αχταρμάς μέσα στο κεφάλι μου, θα προσπαθήσω να τα βρουν κάποια σειρά οι σκέψεις και τα συναισθήματα, και να γίνουν κατανοητές οι λέξεις που θα γράψω...

Κατ αρχάς, μπορώ να πω πως πέρασα τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου. Μετά από πολλά χρόνια, φέτος νοίκιασα το σκάφος μου σε εμένα, έχασα κάμποσα λεφτά που θα μπορούσα να εισπράξω, αλλά χαλάλι μου, αξίζω κι εγώ λίγη ξεκούραση και χαρά.

Ξεκινήσαμε από Πόρο, πήγαμε Τσελεβίνια, Σουπιά, Δοκό, Ερμιόνη με ελαφρύ μελτέμι.
Από Ερμιόνη τραβήξαμε ένα μεγάλο μπράτσο για Μήλο, μείναμε 2 μέρες στο Κλέφτικο, αρόδο, μέχρι να ξεσπάσει το μελτέμι, μέτρησα μέχρι 42 μίλια αέρα στο ανεμόμετρο.

Μετά τραβήξαμε για Κίμωλο και Πολύαιγο, ήθελα να τραβήξω για Δεσποτικό και τις μικρές Κυκλάδες, αλλά... επειδή χορτάσαμε αέρα, είπαμε να μαζευτούμε στον Αργοσαρωνικό πριν φάμε κι άλλες σπιλιάδες που θα μας έκαναν να μην χαλαρώνουμε στις διακοπές μας.

Έτσι, τραβήξαμε προς Λεωνίδιο, μετά Σπέτσες, Τολό, ξανά Σπέτσες, Δοκό και πίσω στο Π. Φάληρο. Όλα αυτά σε 16 μέρες.

Σε αυτό το διάστημα ευχαριστήθηκα μπάνιο, χταπόδια, ψάρεμα, ηρεμία, το απέραντο γαλάζιο σε ηρεμία αλλά και σε φουρτούνα, βράχια, καταδύσεις σε πεντακάθαρα νερά, σε ζωντανές θάλασσες, μέχρι και σμέρνες είδαμε...

Φρέσκο ψαράκι ψητό, ψαρόσουπες, όλα τέλεια.

Είχαμε και τις περιπέτειες μας, μια ομίχλη στην μέση του πουθενά ανάμεσα από Αντίμηλο και Φαλκονέρα, στο Μηρτώο, για μια μιάμιση ώρα βρισκόμασταν στην χώρα που παραμυθιού, τρομακτικό μεν, αλλά άλλη μια απόδειξη του πόσο μικροί είμαστε. Ο αέρας των 42 μιλίων να σηκώνει κύμα στο κύμα, και να σε μαστιγώνει ο αφρός με μανία... Άγριο τοπίο, μοναδικής ομορφιάς.

Μετά από τσιμπούσι και ουζοκατάνυξη στο Κλέφτικο, με 30+ αέρα, μείναμε ακυβέρνητοι στο ντίνκυ, να ζωντανεύει το ενδεχόμενο να βρεθούμε κάποτε στην Κρήτη, και να κωπηλατούμε μισή ώρα για να κάνουμε 100 μέτρα!!!

Δελφίνια είδαμε μόνο την τελευταία μέρα, το μόνο παράπονο που είχα μετά από 200 και περισσότερα μίλια, δεν είχα δει δελφίνια φέτος.
Δεν μας χάλασαν το χατίρι τελικά, μας το κράτησαν για το τέλος.

Θα γκρινιάξω και για πολλά. Για τις σακούλες που έχουν γεμίσει τις θάλασσες μας, για τους κόλπους που ήταν γεμάτοι μέγα-γιώτς, για τα σκατά τους και τα βοθρολύματα στους κόλπους, για τα λύματα στα λιμάνια, για τους Ολλανδούς που έχουν γεμίσει τις θάλασσες μας με νηολόγια Άμστερνταμ που ανάθεμα μου εάν έστω και ένας από αυτούς έχει πληρώσει ΦΠΑ ή έχει καλύψει τα τεκμήρια κλπ, για την πλήρη ανυπαρξία των λιμεναρχείων και του μηδενικού ελέγχου στα πάντα, για το πετρέλαιο που χύνεται στις θάλασσες μας από τα ταχύπλοα αλλά κανένα ΚΤΕΟ δεν τα ελέγχει, για τα μπουκάλια και τα κονσερβοκούτια στους κόλπους που πετάνε οι Ελληναράδες κοτεράδες, αλλά ακόμα είμαι σε ηρεμία από τις διακοπές και θα τα πιάσω ένα ένα όταν θα είμαι πιο φορμαρισμένος...

Έκανα και φίλους, γνώρισα πολλούς, ένας από αυτούς άρχισε να μου λέει για τα τριήμερα της Νέας Γενιάς... Άστα φίλε, του είπα, τα έχω ήδη γράψει, επώνυμα, αλλά ποιος ακούει?

Εις το επανακούειν λοιπόν!!!