Φίλες και φίλοι


Το μπλογκ αυτό είναι προσωπικό ημερολόγιο.
Δεν καταγράφω πότε έφαγα πότε ξύπνησα κλπ, αλλά τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου κατά την περίοδο που χτίζω ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος, για οικουμενική χρήση, δηλαδή είναι προσβάσιμο σε όλους, άσχετα φυσικής ικανότητας.

Έτσι, οι άνθρωποι με κινητικές αναπηρίες θα μπορούν ισότιμα και με ασφάλεια να ταξιδεύουν με ιστιοπλοϊκό σκάφος, να συμμετέχουν σε αγώνες ιστιοπλοΐας, να κάνουν διακοπές, να κολυμπάνε σε όμορφες παραλίες και ερημικούς κόλπους, να επισκέπτονται τα νησιά και να απολαμβάνουν τις ομορφιές της θάλασσας.

Στην ιδέα αυτή είχα συνεταίρους που ήδη κουράστηκαν και την "έκαναν" με ελαφρά πηδηματάκια, αλλά και άλλους που ακόμα με στηρίζουν. Η στήριξη είναι και οικονομικής φύσης, εργασία, αλλά και ανοχή στον χρόνο που αφιερώνω σε αυτόν τον σκοπό.

Περισσότερο απ όλους θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου, που με ανέχεται και συμμετέχει στα όνειρα μου.

Υπάρχουν πολλά προσωπικά στοιχεία, τα οποία δεν έχουν άμεση σχέση με τον πιο πάνω σκοπό, αλλά συμπληρώνουν τις σκέψεις και τις δραστηριότητες μου σε σχέση με την ιστιοπλοΐα και την θάλασσα, καθώς και με τον κλάδο του θαλάσσιου τουρισμού γενικότερα.

Κάποτε, ένας Ταϋλανδός που γνώρισα στην Παραολυμπιάδα του 2004, μου είπε πως θα περάσω φάσεις μεγάλης απογοήτευσης, θα κουραστώ, θα απελπιστώ, αλλά να μην σταματήσω τον αγώνα που ξεκίνησα... Είχε δίκιο. Ελπίζω να μην φτάσω στο σημείο τα πιο πάνω συναισθήματα που ήδη έχω νοιώσει, να με σταματήσουν.

Sunday, February 15, 2009

καθαριότητα της αλάνας από τον ΣΙΤΕΣΑΠ

Η εικόνα που παρουσίαζε η αλάνα, από άκρη σε άκρη, ήταν αυτή:






Το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, καλέσαμε τα μέλη μας να βάλουν όλοι ένα χεράκι, να καθαρίσουμε το περιβάλλον της αλάνας του Καλαμακίου.

Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα μου από την εξόρμηση καθαριότητας του ΣΙΤΕΣΑΠ.

Κατ αρχάς, απογοήτευση από την μην συμμετοχή των μελών μας, διότι όλοι είμαστε καλοί στην κριτική, αλλά ελάχιστοι θέλουμε να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας για να κάνουμε εμείς κάτι.



Χαρά, γιατί έγινε μια αρχή, γιατί μαζεύτηκαν πολλές σακούλες σκουπιδιών, κι ας ήμασταν λίγοι...





Απογοήτευση γιατί εάν με μια - μιάμιση ώρα δουλειάς τόσο λίγοι άνθρωποι κάναμε τόση δουλειά, θα κάναμε θαύματα εάν ήμασταν 50 ή 100 άτομα!

Χαρά, γιατί μετά την αιμοδοσία, τα παιδιά μου είδαν ότι κάποιος πρέπει να κάνει κάτι, για να καθαρίσει ο τόπος από τις βρωμιές που κάνουμε όλοι μας, και την επόμενη φορά που θα είναι έτοιμα να πετάξουν ένα σκουπίδι, θα το σκεφτούν καλύτερα.

Ίσως για τα υπόλοιπα μέλη μας, τέτοια μαθήματα στα παιδιά τους, να τους αφήνουν αδιάφορους, αλλά για εμένα ήταν πολύ σημαντικές εκδηλώσεις, που καταγράφηκαν στο μνήμη των παιδιών μου, και το θεωρώ το πιο σημαντικό κέρδος.



Μετά από περίπου μια ώρα, έσκασαν μύτη και οι ενισχύσεις, από 10 γίναμε 11, ήρθε και η Αγγέλα, και βοήθησε κι αυτή όσο μπορούσε.



Στρωθήκαμε στην δουλειά, και ότι έβλεπε ο καθένας, μάζευε...



Κάποιος θεώρησε λογικό να χύσει στο χώμα, τα λάδια της μηχανής του σκάφους. Απίστευτος ο τύπος! Ότι και να πει κάποιος, είναι λίγο.





Χημικά, πλαστικά, άχρηστα εργαλεία, ανταλλακτικά για πέταμα, πανιά, στουπιά, ένα ατελείωτο σκουπιδαριό.



Κάποιος φιλότιμος, είχε μαζέψει τα σκουπίδια του σε σακούλες, αλλά που να τρέχει μέχρι τον κάδο, τα άφησε εκεί να τα μαζέψει ο κανένας. Έστω κι έτσι, αυτός ήταν η φωτεινή εξαίρεση.






όσα σκουπίδια κι αν μαζέψαμε, τα σκουπίδια νίκησαν την πρώτη μάχη, στο χέρι μας όμως είναι να κερδίσουμε εμείς τον πόλεμο.

Κάτι κάναμε, αλλά...



ΥΓ1. Αχ αχ η μεσούλα μου!!! Πω πω, μιάμιση ώρα σκύψε-σήκω, μιλάμε για βάρβαρο σπορ!!!
ΥΓ2. Την επόμενη φορά, πρέπει να είμαστε καλύτερα οργανωμένοι. Τσουγκράνες (γράβαλα), ίσως κάποια παλούκια που στην άκρη να έχει μύτη για να τσιμπάει από κάτω σκουπίδια για να μην σκύβουμε, καρότσια για κουβάλημα των σκουπιδιών, κλπ.

Πρόταση: Εάν για να πάρουμε άδεια καθέλκυσης, θα έπρεπε πρώτα να ελέγξει κάποιος από την μαρίνα ότι κάτω από το προς καθέλκυση σκάφος, όλα είναι καθαρά, δεν θα μπορούσε αυτό να λειτουργήσει σαν μια πίεση για λιγότερα σκουπίδια?

No comments: