θαλάσσιος Τουρισμός

Ο Ελληνικός θαλάσσιος Τουρισμός, είναι βαθειά άρρωστος.
Στήθηκε εξ αρχής σε λάθος βάσεις.

Ο αναπτυξιακός νόμος 1262 του 1982 υποτίθεται ότι στόχευε στην περαιτέρω ανάπτυξη της εγχώριας κατασκευαστικής δραστηριότητας που υπήρχε στην χώρα μας, και το μόνο που πέτυχε είναι μέσα σε μια δεκαετία να κλείσουν όλα τα υπάρχοντα ναυπηγεία. Όσο το κράτος δεν παρενέβαινε, είχαμε μια έντονη κατασκευαστική δραστηριότητα, με ναυπηγεία που έφτιαχναν σκάφη που ακόμα και σήμερα, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από όσα παράγονται τώρα. Όποιος ξέρει το olympicsea 42, ή τα carter (της δεκαετίας του 70), και τα συγκρίνει με την ανύπαρκτη τότε κατασκευαστική δραστηριότητα των Γερμανών, που σήμερα έχουν γεμίσει την Ελληνική αγορά με σκάφη δικιάς τους παραγωγής, θα καταλάβει τι λέω. Η ναυπήγηση σκαφών, λόγω της παράδοσης και της τεχνογνωσίας που ήδη είχαμε, θα έπρεπε να ανθεί στην χώρα μας, και να απασχολείται πολύς κόσμος σε αυτήν την δραστηριότητα και να αυξάνει το Εθνική μας Οικονομία, και όχι να γεμίζουμε εμείς τις τσέπες των Γάλλων και των Γερμανών, που μας κάνουν κριτική και από πάνω για την πορεία της Οικονομίας μας.

Η ενοικίαση σκαφών, βασίστηκε σε 3-4 μεγάλες εταιρείες, που εκμεταλλεύτηκαν τον ειδικό φορολογικό καθεστώς, και ενώ εμπορεύονται σκάφη και ασκούν την δραστηριότητα του ναυλομεσίτη, του πράκτορα και του διαχειριστή των σκαφών, εμφανίζουν τις δραστηριότητες τους σαν πλοιοκτησία (για να έχουν τα φορολογικά οφέλη), και έτσι έχουμε το γεγονός να καπελώνουν τον χώρο, 25 χρόνια τώρα.
Οι τιμές, οι συνθήκες ναύλωσης, οι παρεχόμενες υπηρεσίες, κλπ δεν καθορίζονται από τους κανόνες αγοράς, αλλά από την μονοπωλιακή θέση 3-4 εταιρειών.

Όσοι διδάχτηκαν από τους πρωτοπόρους, τους μιμήθηκαν, άλλοι επιτυχώς, άλλοι ανεπιτυχώς, αλλά το γεγονός είναι πως όλη η αγορά στήθηκε σε λάθος βάσεις, και σε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, που σχεδόν κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό.

Ο κλάδος, εξακολουθεί να εκπροσωπείται από τους συγκεκριμένους, μια απλή επίσκεψη στο Ναυτικό Επιμελητήριο Ελλάδος, όταν θα ακούσετε ποιοί εκπροσωπούν τον θαλάσσιο Τουρισμό, θα σας πείσει.
Είναι λογικό, η εξουσία να μην μπορεί να ακούσει την άποψη ενός ατόμου, αλλά να επηρεάζεται από αυτούς που υποτίθεται ότι έχουν στόλο σκαφών και είναι οι "μεγάλοι" επιχειρηματίες του κλάδου.

Στην Αθήνα του 2009, που είναι η πύλη εισόδου του μεγαλύτερου αριθμού τουριστών του κλάδου του θαλάσσιου τουρισμού, τα έργα υποδομής χρονολογούνται από την εποχή της χούντας. Η μαρίνα Ζέας, η μαρίνα Αλίμου και η μαρίνα Γλυφάδας, έγιναν επί χούντας!!!

Έκτοτε, απαξίωσαν τις εγκαταστάσεις αυτές.

Σε πολλά νησιά, την τελευταία δεκαετία, έγιναν διάφορα καταφύγια, με χρήματα της ΕΟΚ, τα οποία βρίθουν από κακοτεχνίες, παρουσιάζουν τρομερά προβλήματα στην χρήση τους, και φυσικά υπερκοστολογήθηκαν μέχρι εκεί που δεν παίρνει...

Το νομοθετικό πλαίσιο σε συνδυασμό με τα αβάστακτα τεκμήρια, έχουν οδηγήσει στο γεγονός να εμφανίζονται σαν επαγγελματικά σκάφη, σκάφη που είναι για προσωπική χρήση, σκάφη που αποσκοπούν στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, σκάφη που ανήκουν σε αλλοδαπούς που δεν θα είχαν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται σκάφη στην Ελλάδα αλλά χρησιμοποιούν αχυρανθρώπους και αχυροεταιρείες, κλπ.

Η έλλειψη υποδομών, η αδυναμία να λειτουργήσει ένας υγιής ανταγωνισμός, η τάση που έχουμε σαν (διεφθαρμένοι) πολίτες να μην δουλεύουμε αλλά να κοιτάμε την εύκολη κονόμα και τις αρπαχτές, το νομοθετικό πλαίσιο, αλλά και η απίστευτη γραφειοκρατία που στοιχίζει σε χρόνο και χρήμα αλλά επιτρέπει τις κομπίνες, θα περίμενε κάποιος ότι θα οδηγούσαν στην πλήρη καταστροφή του κλάδου του θαλάσσιου τουρισμού.

Και όμως, ο κλάδος υπάρχει!!! Και θα συνεχίσει να υπάρχει, για τον απλούστατο λόγο ότι... το φυσικό περιβάλλον, η πολυνησία, η διαφορετικότητα του τοπίου από περιοχή σε περιοχή, η ιστορία και οι αρχαιολογικοί χώροι, θα είναι πάντα πόλος έλξης τουριστών στην χώρα μας, και ένα μέρος τους, θα προτιμάει τον θαλάσσιο τουρισμό.

Όσο αφορά τον θαλάσσιο τουρισμό με ιστιοπλοϊκά σκάφη, δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα από την παγκόσμια οικονομική κρίση, διότι στην πραγματικότητα, είμαστε ένας πολύ φτηνός τρόπος διακοπών, εάν μοιράσεις το κόστος ενοικίασης ενός σκάφους κατ άτομο, ανά ημέρα. Οι άνθρωποι αυτοί που νοικιάζουν ένα σκάφος, εάν επέλεγαν να νοικιάσουν δωμάτια, εάν πλήρωναν μεταφορικά μέσα για να δουν 2-3 νησιά σε μια-δυο εβδομάδες, για να πάνε για μπάνιο, για να φάνε (αφού στο σκάφος θα φάνε σίγουρα πρωινό και ένα τουλάχιστον γεύμα με αστείο κόστος), κλπ, θα πλήρωναν πολύ περισσότερα από όσα πληρώνουν για ένα σκάφος.

Ο αριθμός των τουριστών δεν έχει μειωθεί ιδιαίτερα. Όμως, είναι λογικό να ψάχνουν περισσότερο την τιμή, να αποφεύγουν να πληρώσουν υπέρογκες προμήθειες σε μεσίτες, να παζαρεύουν όσο πιο πολύ μπορούν.

Αυτό που δεν πάει καλά, είναι οι πωλήσεις νέων σκαφών. Οι Τράπεζες έχουν δυσκολέψει πολύ την χρηματοδότηση, ζητάνε επιπλέον εγγυήσεις, κλπ.


Αυτοί λοιπόν που θίγονται, είναι οι ναυλομεσίτες, οσοι εμπορεύονται σκάφη, και όχι όσοι τα εκμεταλλεύονται, ιδίως σε εποχές που έχουν μειωθεί τα νέα σκάφη που εισέρχονται στην προσφορά.

Παγκοσμίως, τα σκάφη νοικιάζονται 10-12 χρόνια, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα περισσότερο. Στην Ελλάδα, ζούσαμε τον απίστευτο παραλογισμό σκάφη 3-4 ετών να θεωρούνται παλιά, και στα 5-6 χρόνια να θεωρούνται τελειωμένα. Αυτό αλλάζει, και είναι καλό να αλλάξει.

Δεδομένου λοιπόν ότι ο θαλάσσιος τουρισμός βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στο Ναδιρ, δεν βλέπω πως μπορεί να πάει πιο κάτω, λόγω της παγκόσμιας κρίσης. Απλώς οι τουρίστες, δεν είναι ζώα, έχουν πάρει πρέφα ότι απ ευθείας με τους ιδιοκτήτες πετυχαίνουν καλύτερες τιμές, και το προτιμάνε.

Ξέχασα να αναφερθώ και στο επι σειράν ετών θλιβερότατο θέαμα που παρουσιάζουν τα περίπτρα του ΕΟΤ, στις διάφορες εκθέσεις που συμμετέχει, καθώς και την απουσία του από πολλές εξ αυτών.

Συγκρίνοντας την παρουσία του ΕΟΤ με την παρουσία των αντίστοιχων οργανισμών τουρισμού των ανταγωνιστικών κρατών (Τουρκίας, Κροατίας κλπ), μας πιάνει κατάθλιψη.

Κατά την γνώμη μου λοιπόν, ο θαλάσσιος τουρισμός βρίσκεται ήδη στο κατώτατο όριο, θα μπορούσαμε να είμαστε ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός, να απασχολείται κόσμος όχι μόνο στις υπηρεσίες αλλά και στην κατασκευή, αλλά η ανοργανωσιά, οι κομπίνες, τα παράπονα των τουριστών, η κάκιστη προβολή, η μη αξιοποίηση (απαξίωση θα έλεγα) των υπαρχόντων υποδομών και η μη δημιουργία άλλων, σύγχρονων και λειτουργικών, η κάκιστη ποιότητα υπηρεσιών, μας έχουν οδηγήσει να είμαστε στα χάλια που βρισκόμαστε.

Χειρότερα από αυτό που είμαστε, δεν πιστεύω ότι μπορεί ο κλάδος να πάει... Δεν περιμένω λοιπόν χειρότερες μέρες (λόγω κρίσης), και όταν ξυπνήσουμε, μπορούμε καλύτερα, πολύ καλύτερα!!!